Πέθανα σήμερα... μόνος και αβοήθητος... (ένας σκύλος μιλάει)

Πέθανα σήμερα. Μόνο μου. Περίμενα πολύ καιρό να έρθεις, η ελπίδα μου ήταν ένα κερί που παρέμενε αναμμένο. Κάθε μου νύχτα η προσευχή μου ήταν να άνοιγε η πόρτα και να σε έβλεπα εντός μου.

Θα μπορούσα να είμαι πιο λαμπερός, πιο όμορφος, σαν εκείνους τους σκύλους που σου αρέσουν. Δυστυχώς, δεν ευλογήθηκα με τόση ομορφιά, έχω αδύναμο σώμα που μετά τις τόσες κακουχίες, έχει πια αδυνατίσει ακόμα περισσότερο.

Κάθε ημέρα με κρατούσε ζωντανό η γλυκιά ελπίδα της προσμονής, αυτή η αισιόδοξη πεποίθηση πως θα αλλάξεις γνώμη και θα έρθεις να με βρεις. Κάθε μέρα απογοητευόμουν όλα και περισσότερο, οι ελπίδες μου αποδεικνύονταν φρούδες και απατηλές.

Το σώμα μου είναι αδύναμο, δεν έχω φωνή δυνατή για να ουρλιάξω πως σε έχω ανάγκη. Ήλπιζα πως θα το καταλάβαινες. Αλλά κάθε μέρα μου έδειχνες την παγερή σου αδιαφορία.

Πέθανα σήμερα. Ήμουν μόνος και αβοήθητος. Εσύ προτίμησες να αγοράσεις για ακόμα μία φορά, ένα κουταβάκι από μαγαζί. Ενώ υπήρχα και εγώ…

Συγγραφή Άρθρου

Μαρία Σκαμπαρδώνη

Δημοσιογράφος